In andermans huid

Pas als ik om 12:00 naar huis ga om thuis een boterhammetje te eten begrijp ik dat de heren voor mij kwamen. Of liever gezegd, dat ze mij tijdens hun zoektocht toevallig hadden ‘ontdekt’.

Het duo blijkt werkzaam te zijn voor een reclamebureau en is voor een fotoshoot op zoek naar een meisje van een jaar of tien dat lijkt op een Engels meisje dat te zien is in een pannenkoekenreclame.

Het meisje in kwestie heeft donker haar dat in twee staartjes is gebonden; ik blijk haar dubbelgangster te zijn.

Nadat ze de juf hebben gesproken en zij hen ons telefoonnummer heeft gegeven bellen de heren direct mijn moeder en gaan ze bij haar op bezoek.

Wanneer ik tussen de middag thuis kom zijn de mannen alweer weg en legt mijn moeder me uit wat ze van mij willen. Het is de bedoeling dat ik foto’s van mezelf laat maken die vervolgens in postervorm in alle Nederlandse supermarkten komen te hangen.

Wat?!

‘We moeten in de stad op zoek naar een donkerblauw bloesje met witte stipjes, exact hetzelfde bloesje dat het meisje in de commercial ook draagt’, zegt mama. ‘Alles wordt betaald en we mogen tijdens het winkelen op kosten van de zaak uit eten. Jij krijgt natuurlijk ook betaald voor de foto’s die ze van je maken’.

Als ik om 13:15 uur opgetogen weer naar school ga en tegen juf zeg dat ik reclame mag maken voor pannenkoeken is haar reactie allesbehalve enthousiast.

‘Kunnen ze dat niet gewoon lekker zelf doen?’ antwoordt ze bot.

‘Ik lijk op een Engels meisje en krijg ervoor betaald juf.’

‘Je moet het zelf weten maar ik vind het maar niks’, zegt ze met een zuur gezicht. ‘Je kunt zo prachtig schrijven en nu moet je doen alsof je iemand anders bent.’

Ik besluit er maar niets meer over te zeggen en loop gedwee naar mijn plekje achter in de klas.

Ik weet dat juf mij mooi vindt schrijven. Telkens wanneer de andere kinderen na hun werk vrij mogen lezen of tekenen vraagt juf mij een opstel te schrijven. Ze heeft me er als enige van de klas zelfs een speciaal schrift voor gegeven.

Eigenlijk wil ik ook liever tekenen, maar juf is zo blij met mijn verhalen dat ik haar niet wil teleurstellen. Ik compenseer het door mijn schrijfsels te illustreren met paginagrote tekeningen wat juf gelukkig pikt.

Die zaterdag ga ik met mijn ouders naar Zaandam op blauwe bloesjes met witte stippeltjes-jacht. Na tig winkels in en uit te zijn gelopen hebben we eindelijk geluk! We vinden een bloesje dat aan de beschrijving voldoet en gaan daarna lekker uit eten.

Enkele weken later zit ik in de studio achter een stapel pannenkoeken die heerlijk ruikt maar die ik niet echt mag opeten.

‘Om ze er extra lekker uit te laten zien zitten ze vol met kleurstoffen’, verklapt de styliste.

Na eerst een paar proeffoto’s te hebben gemaakt worden uiteindelijk de foto’s voor de posters geschoten en is het wachten tot de campagne wordt gelanceerd.

Helaas wordt niet lang daarna de reclame met het Engelse meisje van de buis gehaald waardoor mijn posters ook niet meer bruikbaar zijn en de hele campagne wordt afgeblazen; je zou haast denken dat juf erachter zit.

…

Jaren later word ik benaderd door een BN-er die op zoek is naar iemand die namens hem een column kan schrijven. Hij heeft het te druk met andere dingen maar wil deze opdracht ook niet aan zijn neus voorbij laten gaan.

Na een ruim drie uur durend gesprek waarbij ik mij zijn taalgebruik, zienswijzen en gevoel voor humor eigen maak besluit hij dat ik zijn ghostwriter moet worden.

Kennelijk zijn ghostwriters gewild in de media want na de opdracht van deze publieke figuur druppelen er al snel meerdere verzoeken mijn mailbox binnen.

Webteksten, mailings, columns, blogs of PR teksten, regelmatig kruip ik in de huid van iemand anders. ‘Acteren op papier’ noem ik het. Telkens weer een nieuwe uitdaging en ook nog ontzettend leuk om te doen.

Wanneer mijn moeder de inmiddels 89 jarige juf in het dorp tegenkomt is het eerste wat ze vraagt: ‘Houdt Nathalie zich nog steeds bezig met schrijven?’

Mijn moeder knikt.

‘Zeker, ze heeft er haar werk van gemaakt.’

Juf knikt trots.

‘Ik wist het wel…’

Dat ik hierbij nog steeds regelmatig doe alsof ik iemand anders ben heeft mijn moeder er maar niet bij vermeld….