Paragnost valt van haar geloof

Eerder verschenen in VROUW Magazine.

Ik kwam hem tegen in het trappenhuis. De oude man met zijn grauwe gelaat en zijn smoezelige bruine ribbroek. De trap was zo smal dat ik mijn rug tegen de leuning perste om hem maar niet te hoeven aanraken. Terwijl hij mij rakelings passeerde rook ik een afschuwelijke lijkenlucht. Ik schrok huilend wakker en riep: ‘Mama! De buurman gaat dood!’

Twee weken later haalde de woningbouwvereniging zijn flat leeg en zette zijn spulletjes bij het grof vuil. Buurman was overleden. Ik had dus een voorspellende droom gehad. Het bevestigde voor de zoveelste keer de paranormale begaafdheid waarover ik volgens mijn oma beschikte.

Broodnuchter

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin het paranormale een belangrijke rol vervulde. Mijn opa en oma van vaders kant waren overtuigd spiritist en lid van een spiritistische vereniging (Harmonia) waar met grote regelmaat seances werden gehouden die ook mijn vader op jonge leeftijd al bijwoonde. Toen mijn vader een relatie kreeg met mijn moeder – die zelf uit een broodnuchter gezin komt – wilde hij haar ook laten kennismaken met zijn geloof en nam haar mee naar een paranormale avond.

Mijn moeder was nieuwsgierig, dus legde zij op de grote tafel een foto van haar vader. Warempel werd die foto uit talloze andere foto’s gekozen door de dienstdoende helderziende. Hij vertelde haar dat haar vader een litteken had op zijn buik en dat een van haar broers huwelijksproblemen had. Mijn moeder was onder de indruk. Een van haar broers had inderdaad vaak ruzie met zijn vrouw en thuisgekomen bleek haar vader inderdaad een litteken op zijn buik te hebben van een een blindedarmoperatie. Mijn moeder was om. Zij geloofde nu ook in het paranormale. Want wat deze paragnost haar had verteld, kon hij gewoonweg niet weten!

Dus ook mijn moeder bekeerde zich. En later werd mij, als hun dochter, dus ook geleerd dat geesten bestaan, dat je na je na de dood naar het hiernamaals gaat, dat geesten oproepen gevaarlijk is, dat je zelfs bezeten kunt raken en achtervolgd kunt worden door boze geesten. Natuurlijk slikte ik alles voor zoete koek. Ik wist niet beter. Van kinds af aan werd ik hiermee geconfronteerd. Thuis, op feestjes en verjaardagen, bij geboorten en begrafenissen. Waar niet eigenlijk. Mijn oma vertelde mij geregeld dat ik mediamiek was. Helderziend. En als dit je maar vaak genoeg wordt verteld als kind ga je het vanzelf geloven.

Toen ik vijftien was leerde mijn oma mij tarotkaarten leggen en lezen. Binnen zes weken kende ik alle 78 kaarten uit mijn hoofd. Vijftien jaar later ontwikkelde ik een tarotcursus, om geïnteresseerden ook de betekenissen van de kaarten te leren. Ik zette deze cursus op mijn site en kreeg de ene positieve reactie na de andere. Het resulteerde in mijn eerste boekje (De Tarot in het Kort) en het uitbreiden van mijn website naar een praktijk aan huis waar ik tien jaar lang voor veel mensen tarot- en foto readings heb gedaan. En zelfs huiszuiveringen, aura readings en -healings, want ook dat had ik ondertussen geleerd.

Piskijker

De mond tot mond reclame ging snel. Steeds meer mensen – zowel vriendinnen als onbekenden – belden bij mij aan voor een consult. Mijn partner daarentegen had helemaal niets met het paranormale. Hij liet me in mijn waarde maar stak desgevraagd niet onder stoelen of banken wat hij van mijn paranormale ervaringen vond. En omdat zijn argumenten mij best logisch in de oren klonken besloot ik een stuk te schrijven en dit – om reacties te peilen – op een drukbezocht forum te plaatsen.

Dat heb ik geweten! De kritiek en beschuldigingen richting mij waren niet van de lucht. Men beweerde niet alleen dat ik dom was omdat ik in dergelijke onzin geloofde, maar betichtte mij ook van oplichterij, kwakzalverij en iemand noemde me zelfs een ‘piskijker’. Pardon? Ik vond juist dat ik veel goeds deed voor heel veel mensen. En hoezo kwakzalver? Ik adviseerde mijn cliënten juist altijd om vooral een arts te raadplegen wanneer zij bij mij kwamen met vragen over lichamelijke klachten, aandoeningen of ziekten.

Maar de haat jegens paragnosten zat kennelijk diep en terwijl het merendeel van de “reaguurders” ongenuanceerd leegliep, was er één persoon die wel de moeite nam om zijn reactie uitvoerig te onderbouwen. Zijn argumenten kwamen zeer logisch op mij over waardoor ik direct getriggerd werd om me meer te verdiepen in de geschiedenis van het paranormale. Het ontstaan, de opkomst en tenslotte ook de ondergang ervan. Vanaf dat moment twijfelde ik niet meer.

Ontnuchtering

De informatie die ik vond op het internet stond natuurlijk lijnrecht tegenover wat ik mijn hele leven al geloofde, maar aan de andere kant vond ik deze theorieën een stuk geloofwaardiger dan de uitleg die mijn familie aan het paranormale gaf. Stukje bij beetje viel alles steeds meer op zijn plaats en begon ik steeds beter te begrijpen waar de aversie tegen paragnosten vandaan kwam. Maar hoe had ik de mensen dan al die tijd ‘gelezen’ als er geen sprake was van helderziendheid?

Ik nam een willekeurige foto uit een tijdschrift en bekeek deze aandachtig. Voor het eerst in mijn carrière als paragnoste analyseerde ik mijn eigen werkwijze. Waar keek ik naar, waar lette ik op en hoe bracht ik iemands karakter in kaart alleen door naar iemand te kijken? Hoe kon het dat mijn dromen soms uitkwamen, hoe sprak ik met overledenen en waarom leek de tarot (bijna) altijd te kloppen? De conclusie was ontnuchterend… Alles bleek gebaseerd op geloof, verwachting, mensenkennis en ervaring. En menselijke intuïtie. Waar dus iedereen over beschikt.

Voltreffer

Maar hoe wist de paragnost die mijn ouders destijds bezochten van de huwelijksproblemen van mijn moeders broer en het litteken van haar vader? Ik ben inmiddels van mening dat het een gelukkige voltreffer was. In de grote gezinnen van toen was de kans groot dat een van die kinderen relatieproblemen had. Ook een litteken op de buik is een veelvoorkomend verschijnsel. En mijn voorspellende droom? Ik was natuurlijk al bang voor deze morsige meneer. Hij maakte een ongezonde indruk en ik heb als kind zeker een keer, bewust of onbewust, gedacht: ‘Die man gaat vast snel dood.’ En alles wat je overdag denkt en ziet, wordt ’s nachts door je brein met elkaar in verband gebracht en verwerkt in dromen.

Soms vragen mensen mij: “Hoe kan het dat je helemaal niet meer in het paranormale gelooft?” Eerlijk gezegd sta ik er zelf ook versteld van hoe nuchter (en sceptisch) ik ben geworden. Mijn geloof was me al die jaren zoveel waard. Ik heb er zoveel steun aan gehad en kracht uitgeput. Maar opvallend genoeg heb ik, nu ik niets van dat alles meer geloof, meer innerlijke rust dan ooit. Ook mijn ouders hebben er vrede mee. Zij laten me te allen tijde de vrije keuze om ergens of nergens in te geloven, wat naar mijn idee getuigt van de meest zuivere en onvoorwaardelijke liefde die elke vorm van religie overstijgt.

_____________________________________________________________________________________________________

Creatieve psychologie

Mijn naam is Nathalie Kriek. Hoewel ik meer dan tien jaar werkzaam was als paragnoste in mijn eigen praktijk en drie jaar achtereen de jaarlijkse voorspellingen heb gedaan voor ParaVisie en Hart van Nederland, ben ik volledig van mijn geloof in het paranormale gestapt en leg ik mijn werk nu vooral uit als ‘creatieve psychologie’. Ik beweer zeker niet dat er ‘niets’ is na dit leven, dit kan namelijk niemand met zekerheid zeggen. Ik hoop nog steeds dat er ‘iets’ is. Maar hoewel er soms dingen gebeuren die zich niet wetenschappelijk laten verklaren bewijst dit helaas nog steeds niet dat er sprake is van een hiernamaals of leven na de dood op zich.

Goed, creatieve psychologie in plaats van helderziende gave. Hoe werkt dat bij een tarotconsult? Tijdens een tarotconsult reageert het onderbewustzijn van mijn cliënten op de afbeeldingen en de dingen die ik hen vertel, waardoor een helder inzicht in de persoonlijke situatie ontstaat. Opvallend genoeg werkt dit nog beter dan toen ik nog in de veronderstelling was paranormaal begaafd te zijn. Hoe ik nu tegen dit alles aankijk? Ik vertel het u graag in het paranormaal blog.

Bron: VROUW