Waarom heb je zoveel tattoos?

‘Waarom heb je zoveel tattoos?’ Het is een vraag die me regelmatig wordt gesteld. Want ja, waarom neemt iemand tattoos? Waarom neemt iemand véél tattoos? Wat bezielt iemand? Het antwoord ligt besloten in een vroege jeugdherinnering.

Ik denk dat ik een jaar of negen was toen ik me voor het eerst bewust werd van het feit dat je tekeningen voor altijd in je huid kon laten zetten. Op de borst van de vader van een vriendinnetje stond een zeemeermin getatoeëerd wat mij enorm fascineerde.

Niet lang daarna – op een vrije woensdagmiddag – bladerde ik bij mijn opa en oma de Panorama en de Revu door die zij in de leesmap hadden en zag ik plotseling dat naast stoere mannen ook mooie vrouwen getatoeëerd konden worden!

Een fotoreportage van getatoeëerde dames die vol trots hun vlindertjes, ankertjes, bloemetjes en hartjes showden luidde het begin in van mijn fascinatie voor inkt.

Vanaf het moment dat ik een pen kon vasthouden deed ik zelf ook al niets anders dan tekenen en dat je tekeningen dus kennelijk voor altijd op je lichaam kon laten zetten was voor mij de ontdekking van de eeuw!

Sinds die bewuste woensdagmiddag tekende ik zelf tot groot ongenoegen van mijn moeder regelmatig met pen bloemetjes, ankertjes en hartjes op mijn armen en handen. Eerst klein, later steeds groter, met sierlijke krullen er omheen en als ik echt lekker bezig was ook met viltstift in kleur.

“Haal het eraf! Straks krijg je bloedvergiftiging!”

Roosje

Op mijn 16e liet ik na drie jaar zeuren (ik wilde het eigenlijk al toen ik 13 was) mijn eerste tattoo zetten. Eindelijk mocht het! Hoewel mijn ouders dit moment het liefst nog twee jaar hadden uitgesteld was ik toch vastbesloten en gaven ze me uiteindelijk hun toestemming mits ik het niet zou overdrijven.

Helaas had ik op dat moment wel een vriendje die er zwaar op tegen was waardoor mijn eerste kunstwerkje toch nog kleiner uitviel dan eigenlijk de bedoeling was.

Hij ging mee naar de tatoeëerder en zat er met zijn neus bovenop toen het ontwerp dat ik had uitgekozen met precisie permanent in mijn huid werd gegraveerd.

“Niet te groot, niet te groot!”

Stoppen

Het uiteindelijke resultaat was een roosje op mijn bovenarm van amper zes centimeter groot, inclusief blaadje en steeltje.

Vriendje en ik bleken toch niet helemaal op één lijn te zitten dus verbrak ik na twee jaar de relatie. De eerste dag dat ik weer single was maakte ik direct weer een afspraak bij de tatoeëerder en liet ik er meteen nog twee tattoos bij zetten; katten! Eén op mijn linker bovenarm, één op mijn rechter schouderblad. Nog steeds niet schrikbarend groot, maar toch. Nu had ik er opeens drie.

Hoewel ik inmiddels achttien jaar was en drie tatoeages rijker, was ik nog steeds niet helemaal happy. Er kon best nog wel een beetje meer kleur bij, vond ik.

Maar ja. Aangezien tatoeëren toen ook al een vrij dure hobby was, duurde het telkens behoorlijk lang voordat ik weer iets nieuws kon laten zetten. Het uitbreiden van mijn verzameling inkt ging dan ook tergend langzaam.

Op mijn 25ste was het me toch gelukt om een luipaard op mijn arm te laten zetten, een schedel met rozen en een slang door zijn oog op mijn schouderblad, een Hanya masker op mijn rug, twee draken en een rat aan de binnenkant van mijn arm en een zwarte panter op mijn borst.

Mijn tattoos waren nu redelijk aan de maat en in full color. Dit begon er op te lijken, al was niet iedereen het hiermee eens. Zelfs de kassière van de supermarkt dacht er het hare van:

“Nu moet je stoppen, hoor”.

Tattooshop

Mensen en meningen. Ik kan de geijkte opmerkingen wel dromen inmiddels.

Niet dat ik er iets mee doe natuurlijk.

In de loop der jaren kwam er nog een waarzegster bij op mijn rechter onderarm en een tarotkaart op mijn linker, maar echt los ging ik pas toen ik uiteindelijk zelf in een tattooshop ging werken. Geld speelde vanaf dat moment geen rol meer; in ruil voor een uitgebreide lunch bij de plaatselijke hummus bar werd ik gratis ge-inkt!

Aangezien ik elke dag werkte met mensen die ook hun handen, nek en zelfs gezicht hadden getatoeëerd, vervaagden ook mijn eigen grenzen.

Waar ik vroeger nooit mijn hals wilde laten tatoeëren werd nu mijn nek, keel én hele borst vol gezet. Waar ik voorheen mijn tattoos enigszins wilde kunnen bedekken in bepaalde situaties, liet ik nu met alle liefde mijn handen en vingers tot aan de nagels vol zetten.

Daarbij draaide mijn eigen creativiteit ook op volle toeren. Elke keer weer kreeg ik nieuwe ideeën voor weer nieuwe, kleurrijke en symbolische tatoeages, zodat stukje bij beetje elk leeg plekje op mijn huid werd benut.

Een vriendin maakte zich ernstige zorgen om mijn carrière.

“Nu word je nergens meer aangenomen”.

Sjaaltje

Maar ik wilde ook nergens meer worden aangenomen. Ik ging voor een zelfstandig beroep, wat me gelukkig vrij aardig lukte. Daarbij kon ik me niet voorstellen dat iemand in deze tijd van anti-discriminatie en pro-diversiteit alleen op zijn uiterlijk kon worden afgewezen voor een opdracht.

Prompt werden tattoos in die periode een mode ding. Ook nog! Hipsters met grote brillen en vol getatoeëerde nekken en handen kwamen in opmars, waardoor het hebben van veel inkt ook voor vrouwen eindelijk meer geaccepteerd werd.

En wat dacht je van alle prachtige inked models die zich inmiddels in vol ornaat lieten fotograferen?

Mede dankzij de TV programma’s Miami Ink, LA Ink en natuurlijk de wereldberoemde en destijds beeldschone Kat von D durfden steeds meer vrouwen zich te wagen aan wat groter werk dan de tot dan toe ‘veilige’ bloemetjes, zwaluwtjes en vlindertjes. Wat dat betreft was ik in 1980 als 9 jarig meisje qua smaak mijn tijd redelijk ver vooruit…

Gelukkig worden vandaag de dag tattoos ook op de arbeidsmarkt steeds meer geaccepteerd, zelfs in de medische sector. Ik weet nog dat ik me enorm bezwaard voelde toen ik in het TMG gebouw werd uitgenodigd voor een fotoshoot om een profielfoto te maken voor bij de horoscoop rubriek die ik schreef voor VROUW, waar ik inmiddels voor werkte. Veel lezers zouden vast niet blij zijn om mij daar op de foto te zien staan.

Ik bood aan om een sjaaltje mee te nemen om in ieder geval mijn nektattoos te kunnen verbergen voor de lezers die hier eventueel aanstoot aan zouden nemen. Gelukkig bleek dit niet nodig.

“Welnee, die tattoos horen bij je. Dit maakt jou juist ‘jou’!”

Dagboek

Naast tekenen, was ook schrijven al vroeg mijn grote passie. Van mijn 9e tot en met mijn 16e levensjaar hield ik dagelijks dagboeken bij met als gevolg dat mijn hele jeugd gedocumenteerd is in schriften, mappen en andere gebonden boekwerkjes, uiteraard voorzien van beeldende illustraties.

Ook mijn tattoos zijn in zekere zin onderdeel van mijn levensloop. Elke tattoo herinnert me aan een bepaalde periode waardoor mijn huid dus als het ware ook als een soort dagboek fungeert.

Zie het als oude fotoboeken die je eigenlijk nooit meer bekijkt. Bepaalde herinneringen ben je kwijt, tot je de foto´s weer ziet. Ik hoef mijn oude fotoboeken niet uit de kast te halen om de herinneringen naar boven te halen, ik kijk gewoon dagelijks even naar mijn armen en benen.

En kennelijk ben ik niet de enige die dit doet…

“Hebben jouw tattoos ook een speciale betekenis?”

Betekenissen

Ja. Dat hebben ze zeker.

Maar net als dat ik niet zomaar aan de grote klok hang wat er in mijn dagboeken staat geschreven, vertel ik ook niet wat de betekenissen achter mijn tattoos zijn. Als ik dat zou doen, geef ik ook meteen mijn emoties, gevoelens, privé leven en verleden bloot en dat wil ik niet.

Zeker onbekenden gaat het niets aan wat ik heb meegemaakt en waarom ik iets heb laten zetten.

Best brutaal om iemand die je pas kent te vragen naar diens persoonlijke geschiedenis en privé leven. Want dat is wat iemand doet op het moment dat hij naar de betekenissen van mijn tattoos vraagt.

Ik weet dat er veel mensen zijn die niets liever doen dan praten over hun tatoeages en geen moment onbenut laten om de betekenis erachter te onthullen, maar dit geldt dus niet voor mij. Prima dat ze voor iedereen zichtbaar zijn maar de onzichtbare betekenis erachter houd ik toch echt voor mezelf.

Niet zelden is de symboliek achter een tattoo design ook behoorlijk complex. Dit lijntje staat voor zus, dit krulletje staat voor zo en dan staat dit weer voor dat en dat weer voor iets anders. Vermoeiend om uit te leggen en strontvervelend voor een ander om te moeten aanhoren.

Vaak zijn de dingen ook niet wat ze lijken. Ooit had Billy idol een hit getiteld ‘Dancing with myself’. Men was er destijds heilig van overtuigd dat dit nummer over masturberen ging, terwijl het hier juist helemaal niets mee te maken had. Billy was ooit in Tokyo waar hij een club bezocht waar alle Japanse jongeren in hun eentje dansten in een ruimte vol spiegels. Dit fascineerde hem zo dat hij er een song over schreef. Over vooroordelen gesproken…

Mensen horen in liedjes maar wat graag wat ze zelf willen horen, terwijl de maker van het nummer vaak iets heel anders bedoelt met de tekst. Dit is ook vaak het geval met kunst en ja, ook met tatoeages. Ik heb bijvoorbeeld een boksbeugel op mijn hand staan. In tegenstelling tot wat je zou denken heeft het in de verste verte niets te maken met vechten of agressie.

Daarbij is het vooral ook gewoon een kwestie van smaak. Waarschijnlijk niet te begrijpen voor mensen die er zelf niets mee hebben of het zelfs ronduit afschuwelijk vinden. En dat is ook oké. Ik heb mezelf immers niet voor hén laten inkleuren.

“UGGH! Lélijk!”

Meningen

Ongevraagd uw mening ventileren mag natuurlijk. Kunt u het onder geen beding laten om uw ei uit te kakken? Doe maar. We leven in een vrij land. Ook al ben ik geenszins benieuwd naar wat u vindt, stort maar over me uit die persoonlijke opinie, dan bent u er ook maar weer vanaf.

Desondanks begrijp ik de motivatie niet. Vanwaar al die ophef? Mijn tattoos zijn mijn keuze, mijn smaak, mijn stijl. Ze staan toch niet op úw lichaam? Waarom zou u zich er dan überhaupt druk om maken?

Meestal gaat het om betweterige wijsneuzen of wat oudere mensen die ik qua trutterig kapsel, zure kop, uni-sex jas of onverzorgde snor zelf ook ronduit onooglijk vind, maar waar ik persoonlijk uit fatsoen nooit een opmerking over zal maken.

Ik heb het hier over het type mens dat anno 2019 nog steeds van mening is dat je ‘aso’ bent als je tattoos hebt. Een opvatting uit het jaar kruik natuurlijk, maar helaas, ze zijn er nog steeds. Hoewel ik nooit op dit soort acute reacties reageer, ben ik wel van mening dat als je zelf iemand ‘aso’ noemt, alleen vanwege het feit dat diegene een andere smaak heeft dan jij, je jezelf toch echt eens serieus dient af te vragen wie van jullie tweeën nu de échte aso is.

Aan de andere kant, als ik me er echt iets van aan zou trekken, had ik me natuurlijk nooit zo opvallend laten inken. Iedereen weet dat er nog steeds legio mensen zijn die strak staan van de vooroordelen of barsten van bekrompenheid. Als je daar niet tegen kunt, moet je je natuurlijk niet laten vol tatoeëren.

Vaak lach ik er maar om wanneer iemand een kreet van afschuw uit in het voorbijgaan. Lekker belangrijk. Ik heb een creatieve geest en zij een bloeddruk van 160 over 100. Fijne dag!

16 reasons why

Oh ja. Waarom ik zoveel tattoos heb? Laat ik beginnen met vertellen waarom ik ze níet heb. Er bestaan namelijk nogal wat misverstanden over mensen met tatoeages. Mensen met tattoos zijn volgens de vele vooroordelen die nog steeds hardnekkig rondzingen:

• meelopers
• (wannabe) stoer
• a-sociaal
• dom
• crimineel
• zuipschuiten
• drugsgebruikers
• aandachtsgeil
• lui
• werkloos

Uiteraard zullen er mensen met tattoos zijn die inderdaad vooroordeel-bevestigend gedrag vertonen, maar dan nog zegt dit niets over álle getatoeëerde mensen. Alsof mensen met tattoos per definitie dom en ongemanierd zijn en geen succesvolle carrière kunnen hebben. Alsof mensen zonder tattoos altijd intelligent zijn, aangepast gedrag vertonen en een goede baan hebben. Als we hierover gaan beginnen…

Ooit was ik met mijn gezin ergens op vakantie en stond er aan het laantje waar wij een huisje hadden gehuurd een ander – niet getatoeëerd – gezin waarvan de kinderen niet met de onze mochten omgaan omdat we tatoeages hadden, zo liet hun dochter onze zoon weten. Drie keer raden welke familie er die week op het park voor de meeste overlast heeft gezorgd…

Persoonlijk denk ik dat iemands levenswijze, persoonlijke instelling en gedrag compleet los staat van het hebben van wel of geen inkt. Zoveel soorten, zoveel smaken. Maar laat ik het voor nu vooral even bij mezelf houden.

Waarom niet?

• Ik heb ze niet omdat het ‘mode’ is. Ik had ze namelijk al ver vóór er voetballers met sleeves verschenen op TV en de getatoeëerde hipsters oprukten.
• Ik heb ze niet omdat ik ‘stoer’ wil zijn. Ik ben zeer gevoelig en jank bij het minste of geringste en nee, daar schaam ik me geenszins voor. Dieren, kinderen, mooie muziek, een ontroerend TV fragment, you name it; tissues paraat!
• Ik heb ze niet omdat ik ‘aso’ ben en dus ‘lekker schijt’ heb aan alles en iedereen. Asociaal is in mijn optiek: onaangepast. Ik kan me prima aanpassen. En nee, ik heb zeker geen ‘schijt’ aan iedereen, maar ik zie ook niet in waarom ik geen tattoos zou kunnen nemen omdat er misschien wel mensen zijn die het lelijk vinden. Ik vind ook niet alles mooi wat ik op straat voorbij zie komen; leven en laten leven.
• Ik heb ze niet omdat ik ‘een laag IQ heb’ en dus niet heb nagedacht over de mogelijke consequenties. Mijn IQ is bovengemiddeld, dank u, en met mijn inzicht omtrent oorzaak en gevolg is ook niets mis. Ik ga er nog steeds van uit dat normale, weldenkende mensen iemand niet op zijn of haar uiterlijk zullen beoordelen of in dit geval veroordelen. Met personen die dit wel doen heb ik sowieso niets, dus dat selecteert zich dan mooi vanzelf uit.
• Ik heb ze niet omdat ik ‘crimineel’ ben. Ik durf nog geen pakje kauwgum te pikken in de supermarkt. Vroeger niet, en nu ook niet.
• Ik heb ze niet omdat het hoort bij mijn ‘wilde levensstijl’. Ik rook niet, drink geen alcohol en gebruik geen drugs. En nee, nooit gedaan ook.
• Ik heb ze niet omdat ik ‘aandacht wil’. Ik ben buiten mijn werk waarvoor ik soms in de media verschijn (part of the job) redelijk introvert en het laatste wat ik wil is in het middelpunt van de belangstelling staan. Sterker nog, ooit was er een tijd dat ik hoopte dat mijn tattoos mensen juist op afstand zouden houden. Zelfs werken doe ik het liefst online, alleen en achter de schermen.
• Ik heb ze niet omdat ik ‘werkloos en lui ben’ en met het oog op mijn carrière dus ’toch niets te verliezen heb’. Ik heb een klein mediabedrijf én een eigen praktijk, kom om in het werk en neig zelfs naar workaholisme.

Waarom wel?

• Ik vind tattoos vooral mooi, mijn hele leven al, ik zie het als een kunstvorm, mits goed gezet.
• Het is bodymodification: het verfraaien van je lichaam naar jouw eigen smaak. Waar anderen een borstvergroting, nosejob of facelift nemen, laat ik mezelf tatoeëren.
• Mijn tattoos fungeren als permanente sieraden en maken mijn outfit af. Ik voel me er goed bij, zoals iemand anders zich prettig voelt wanneer hij of zij een mooie ketting draagt die matcht bij zijn of haar kleding of imago, alleen dan permanent.
• Mijn tattoos matchen qua kleur bij mijn make-up.
• Mijn tattoos halen mijn teint op, maken me minder bleek.
• Mijn tattoos fungeren als permanente reminder aan mooie en minder mooie tijden, en helpen me onthouden hoe bepaalde dingen vroeger waren. Natuurlijk heb ik geen tattoos nodig om me te herinneren aan´waar ik vandaan kom’, maar  het kan ook geen kwaad om er af en toe gewoon even extra bij stil te staan.
• Mijn tattoos herinneren me elke dag aan de bijzondere levenslessen die ik in de loop der jaren heb geleerd en die stuk voor stuk hebben bijgedragen aan mijn persoonlijke ontwikkeling.
• Ik houd van symboliek en hecht dan ook veel waarde aan de spirituele en symbolische betekenissen van mijn tattoos.

Last but not least, >DIT zijn de opmerkingen die ik als getatoeëerde vrouw inderdaad regelmatig krijg  en die inderdaad bijzonder irritant en misplaatst zijn.

Vooral de vraag: ‘Heb je er nog meer op andere plekken?’ is meer dan brutaal en ongepast. Ik vraag toch ook niet wat u onder uw kleding draagt?

Persoonlijke blog >HOME

Bron foto/quote Kat von D: https://www.azquotes.com/author/41503-Kat_Von_D

Deze blogpost is met mijn toestemming gedeeltelijk als opiniestuk overgenomen op de website van VROUW/Telegraaf.